HAYALLER EN ÇOK DA GERÇEKLEŞTİKLERİNDE GÜZEL!

5 Mayıs 2016’da bu satırları yazmışım…Ve “Hem belki bakarsınız bir zaman sonra farklı bir ülkede yeniden Inditex’le kesişmiş olur yollarımız.” diye de bitirmişim. 

Çünkü kalbimin derinliklerinde bıraktım Inditex’i, bir gün geri dönmek için. Sadece Inditex’ten büyük hayallerim vardı ve o zaman o hayaller için Inditex’ten vazgeçmem gerekiyordu. Ama bugün, o satırları yazdığım günden 27 ay sonra, 13 Ağustos 2018 tarihi itibariyle o farklı ülkede kesişti yollarımız yine onunla. 

Farklı bir markayla belki bu sefer ama aynı sevgiyle ve hevesle tekrar başlıyorum Inditex’e. Beni tanıyanlar zaten aslında bu ayrılığın bana ne kadar zor geldiğini ve aklımın hep bir kenarında kaldığını çok iyi bilir. Ama artık hasret bitiyor ve Özge kabinine kavuşuyor:) Ne o yoksa #ozgeninkabini nden kurtulabileceğinizi mi sanıyordunuz:)

Gelelim bu hikayenin derinine. Aslında fazla da detayına girmeyeceğim ama sadece söylemek istediklerim var. İçimde kalmasını istemediklerim. Bolca laf sokacak olabilirim, o yüzden hazırlıklı olun :p

Amerika'ya taşındığımdan beri aslında bir çok şeyi dışardan gözlemleme fırsatım oldu. Türkiye’de olan bireysel ya da toplumsal olaylarda ailemin, arkadaşlarımın, tanıdıklarımın ya da tanımadıklarımın nasıl tepkiler verdiklerini inceleme, değerlendirme fırsatım oldu. Başlarda daha sakin ve usturuplu yorumlar yapılırken, gittikçe daha sertleştiğini gördüm yorumların, söylemlerin. Psikoloji her geçen gün daha da bozuluyor sanki. Hep bir suçlu aranıyor mutsuz hayatlara. 

Peki ben bu hikayenin neresinde kalıyorum? Tabii ki suçlanacak, hayatı mis gibi yaşayan, gıpta edilecek kişi ve sinirlerin bozulduğu her an sataşılacak karakter olarak hikayenin tam da ortasında. 

Tanımadığım insanlardan gelen mesajları gülerek okuyup siliyorum. Tanıdıklarımdan gelenlerde ise şakayla karışık sataşıyorum. “Eee çok güzelse benim hayatım, sende yapsana!” Sonrasında 100 kişiye sorduk 99’u bu cevabı verdi şeklinde “Yok yiaa, o iş o kadar kolay değil!” cevabı geliyor arkasından.

Eee sana gelince o iş kolay değil de bana gelince o işi kolaylaştıran şey ne oluyor? Ben söyleyeyim sana hiçbir şey! Ben sadece bu adımı atabilecek cesarete sahibim, sen değilsin. O zaman fazla boş konuşmayacaksın. 

Yalan yok, hayatımda yaşamadığım kadar mutsuz, üzgün ve stresli günü Amerika’da yaşadım. Hayatımın 29 senesinin toplamında ağlamadığım kadar burada ağladım. Daha önce hiç o derdin ne olduğunu bile bilmediğim şeylerle yüzleşmek, öğrenmek, başa çıkmak zorunda kaldım. 

Ben bu 2,5 senede büyüdüm. Yani aslında öyle toz pembe değildi hiç bir şey. Filmlerde gördüğünüz Hollywood hayatını yaşamıyordum nihayetinde. Ama tutup da tüm bu anlarımı da sosyal medyada paylaşacak halim yok. 

Pozitif enerji, pozitif tutum her zaman bu hayattaki önceliğim oldu benim. En kötü anlarda bile mutlu olabilecek ufacık bir şey bulmaya çalıştım. Ya da o an gerçekten bulamıyorsam kendime, kendimi dinleyecek zaman verdim ve daha hızlı toparlanıp kendime geldim. Hiç birimiz robot değiliz, duygularımız, hislerimiz var. Kırılabilecek kalbimiz, ruhumuz var. Ve inanın duygularımı burada hep daha yoğun yaşadım. En uçları gördüm, kalp ağrısının en ağırını çektim. Ruhumdan parçalar alınan günlerden geçtim ama yılmadım, vazgeçmedim. Kendime inanmaktan, hedeflerim ve hayallerim için çabalamaktan hiç vazgeçmedim. 

Bugün geriye dönüp baktığımda, 18 Mayıs 2016’dan bu yana çok şeyin değiştiğini görüyorum. En büyük değişim de aslında “BEN”de. İnsan 30undan sonra hakikaten daha da bir olgunlaşıyor, hayata bakışı değişiyormuş, tabi bir de yaşadıkları, deneyimleri de onu o “BAŞKA BİR BEN” yapan şeylerden oluyor. Ama bir şey söyleyeyim mi size, ben bu beni çok seviyorum! 

Öyle bağırıp, çağırmıyorum artık kimseye sinirlendiğimde mesela. Hayatın bana attığı tokatlarda isyan etmiyorum deli gibi (tamam belki birazcık ediyorum ama daha hızlı toparlıyorum.) Tokat manyağı olduğumda dahi ertesi gün sanki bir şey olmamış gibi yeniden ayağa kalkıp hayatıma kaldığım yerden devam edebiliyorum. 

Seviyorum, seviliyorum. Belki çok hem de çok küçük bir çemberim var etrafımda ama bana yetenin de bu olduğunu biliyorum. 

Ve bugün yeniden hayatımın dönüm noktalarından birini yaşıyorum ve hedeflediğim şeye geri dönüyorum. Çok mutluyum ve bir o kadar da huzurlu. Bu iş bana ne getirir bilinmez tabi ama kalbimin derinliklerinde bana yaşattığı gurur inanılmaz. Çünkü "Yine yaptım! İstedim ve başardım!" diyorum kendime. 

Belki hep aynı şeyi söylüyorum ama gerçekten de bugüne kadar kendi hayatımda hep bunu yaşadığım için gerçek olduğuna dair bolca kanıtım var elimde. Birseyleri başarmak değiştirmek istiyorsanız söylenmeyi bırakın ve terk edin şu lanet olasıca konfor alanınızı, inanın çemberin dışı çok daha güzel:) 

Bu arada bu süreçte yanımda olan bir kaç çok özel kişi var. Ve burdan bütün içtenliğimle onlara teşekkür etmek istiyorum. Kalbimin en derininden. Siz olmasaydınız nasıl olurdu hayal bile edemiyorum. 

Annem, babam, ablam zaten apayrı onların benim için yaptıkları bana desteklerini anlatamam, anlatmaya çalışsam ağlarım çünkü ama 2 saat içerisinde yeni işimde olmam lazım şiş gözlerle gidemem:) Onlara nasıl teşekkür ederim hiç bilemiyorum. 

Ve sadece isimlerini yazacağım ağlamamak için, Sevgi, Melis, Ceren, İpek, Seçil Hanım!

Onlar zaten biliyorlar tüm hislerimi, yaşadıklarımı, tüm bu süreç boyunca nelerden geçtiklerimi.

İyi ki varsınız, hayat iyi ki sizi bana vermiş. 

Ve kısaca hayat çok güzel! tatlısıyla acısıyla, sadece inanmaktan ve çok çalışmaktan vazgeçmeyin. Sevgiyle kalın, hayallerinizi gerçekleştirecek gücünüzün olması dileğiyle...

 

Ö.

1 SENE 12 EYALET 15 ŞEHİR 40.409 MİL

Aslında her şey işte uçağa bindiğim bu andan itibaren başladı ve üzerinden 1 yıl geçti bile. 18 Mayıs 2016'da bu saatlerde Atatürk Havalimanı'nda alemle vedalaşıyordum. Taşımakta zorlandığım valizlerimi teslim edip pasaport kontrolünden geçip uçağı bekleme vakti gelmişti. Amerika'ya taşınma kararını almakla taşınmak arasında geçen süre sanki göz açıp kapayıncaya kadar geçmişti. O kadar hızlı olmuştu ki her şey ve artık uçaktaydım. 

Uzun süredir yapmak istediğim, hayalini kurduğum şeyi gerçekleştirmek için yola çıkmıştım. Peki geçen 1 senede neler mi oldu? 

Neler olmadı ki? Gelin bir bakalım.

-Önceleri tatlı bir heyecan. Cheesecake Factory, In n Out bile görünce heyecan duymalar, sonrasında alınan kilolarla cebelleşmeler:p Walmart'ta alışveriş yaparken delicesine eğlenmeler, hayatın daha kolay olduğunu düşünerek bolca keyif sürmeler

-2.500 dolara convertible araba alabilme keyfi (hala aynı arabayı kullanabiliyor olmanın keyfi ise daha başka:p)

- 1 seneye taşınılan 4 ev sığdırabilme (ps: taşınmak iğrenç bişey!)

-Ev arkadaşı ile yaşama gerçeğine alışmak, tek başına eve çıkmak öyle kolay olmuyor burda maalesef

-Günlük hayatta tanımadığınız yüzlerce insanla selamlaşmaya, birbirinize gülümsemeye, halini hatrını sormaya alışmak ve bundan keyif de almak

-Egolardan, title.lardan uzak, daha basit ve yalın hem de yaşam kalitesi daha yüksek güzel bir hayat sürebilmek

-Aileni deli gibi özlemek

-Bazen eski işini,hem mağazanı hem bankanı, bazen dostlarını, bazen Yeniköy'de yapılan brunchları, İstinye'de içilen kahveleri özlemek, hatta galiba "bazen" yerine "hep" özlemek.

-Gördüğün her fotoğrafta delicesine orda olma isteği ama asla gerçekleşememesi,

-Bebeği olan arkadaşlarının bebeklerini delicesine mıncıklama isteğinin oluşması, kaçırdığın düğünlerde dans etme, doğumgünlerinde içip dağıtma isteği, dostunun telefondaki mutsuz sesini duyman ve ona sarılarak her şeyin daha iyi olacağını söyleme isteğin ve daha niceleri...Hiçbirini gerçekleştirememen ve bunun bir fil gibi göğsüne oturması...

-Diğer bir yandan gerçek dostlarının kimler olduğunu görmek, seni arayan soranların değerini daha fazlasıyla bilmek.

-Bazen her şey sanki sana karşıymış, dünya sanki sen başarısız ol istiyormuş gibi hissetmek ve çaresiz kalmak

Ve bu sene içerisinde belki beni eeen çok yoran ama bir yandan da en çok mutlu eden şey...

-12 eyalet, 15 şehir ziyaret etmek..Bir hostes ya da pilot tadında fazlasıyla uçakta geçirdim bu seneyi. Bazı şehirlere 3 kez gittim geldim onlardan hiç bahsetmiyorum bile zaten. Alaska'sından Atlanta'sına, Columbus'un dan San Diego'suna kadar doğusu, batısı demeden bir oraya bir buraya gittim. Toplamda 40.409 mil yol yaptım, yani dünyanın çevresini 1 kez döndüm, ikinci turu çoktan yarıladım bile. Daha da önümde bolca seyahat beni bekliyor. 

Öylesine çok iniş çıkışlarla dolu geçti ki bu 1 yıl. Kelimelerle anlatmak, bir yazıya sığdırmak çok mümkün değil aslında. Bana çevremden çok soran oldu;

"Alışabildin mi?"

Sanırım bu hiçbir zaman kolay kolay alışılacak bir şey olmayacak, hele ki bu kadar çok özlemek varken ama mutlu muyum kısmını soracak olursanız, kesinlikle!

Çıktığım konfor alanı bana yeni fırsatlar ve umutlar vermeye devam ediyor. Daha nice yeni yıllar da önümde beni bekliyor. 

30um benim için oldukça özel bir yıl oldu, bakalım romanın diğer sayfaları nasıl dolmaya devam edecek?

Ama size bir şey söyleyeyim mi? 

Tüm zorluklara rağmen mutluyum, dahası fazlasıyla umutluyum...:)

Bu yazım için arşivimden fotoğraf seçmeye çalıştım ama bu bile yazıyı yazmamdan uzun sürdü, o yüzden sadece gittiğim şehirlerden birkaç fotoğraf ekleyeceğim:) Biraz olsun bu seneyi anlatır belki diye. 

Sevgiyle ve en önemlisi mutlulukla kalın

San Diego

Grand Canyon- Arizona

Anchorage-Alaska

Anchorage-Alaska

Hoover Dam- Las Vegas

Chicago

Denver- Colorado

Columbus-Ohio

Ö,

YENİ BAŞLANGIÇLAR...

Yeni hayatım hoşgeldin…

Bugün yeni hayatımın ilk günü...

Bugün Inditex’e veda günüm...

 

Inditex’e veda ediyorum ama öyle sevmediğimden, kaldıramadığımıdan, bıkkınlık geldiğinden falan zannetmeyin sakın, sadece hayallerimin peşinden koşmak istediğim ve bunun için de buradan ayrılmam gerektiği için aldım bu kararı.  Belki bir önceki işim kadar uzun bir zaman geçirmedim burada, ama geçen 2 seneye yakın sürede bana kattıklarının paha biçilmez olduğunu söylemek mümkün. Hem belki bakarsınız bir zaman sonra farklı bir ülkede yeniden Inditex’le kesişmiş olur yollarımız.

 

Bu zamana kadar hayatımda hep kendime hedefler koydum ve onları gerçekleştirmek için de var gücümle çalıştım. İlkokul 4. Sınıfta yeni bir okula başladığımda daha ben karenin çevresini hesaplayamazken, sınıftakilerin koninin alanını hesaplayabildiğini gördüğüm gün, eksikliklerime rağmen Anadolu Lisesi’ni kazanmaya karar vermiştim. 5.sınıfın sonunda da artık Anadolu Liseliydim. Sonraları özel üniversiteye gitmek istediğimi ama para vermeden okumak istediğimi fark etmiştim, okulu burslu bitirdim. Mezun olduktan sonra Ankara artık bana dar geliyor, kendimi daha farklı bir şehirde geliştirmeliyim düşüncesi içindeydim. Sonrasında İstanbul’a taşınmış, plaza hayatını yaşarken buldum kendimi. Plaza insanı olarak geçirdiğim 5 senenin ardından artık bu fanustan çıkmanın vakti geldiğini düşünerek ve “Ay bu plaza ortamı hiç bana göre diil cnm yia, yeni bir plan schedule etmeli, ona göre hayatımı revize etmeliyim, daha hareketli daha yerinde duramayan, enerjimi sarf edebileceğim bir yerde olmalıyım” demiş ve işte o zamanda kendimi Bershka’da bulmuştum. Perakende ve mağazacılığa bir Fransız tadında uzakken bir anda hayatım oluverdi hepsi ve fazlasıyla da sevdim kendisini, öyle ki diz kaslarımı yırtacak kadar:p

 

Gelelim beni bu kadar severken ve mutluyken bu karara almama iten şeyin ne olduğuna.

Nasıl bir durum oluşmuş olabilirdi ki böylesine radikal bir karar alabiliyordum?Asıl merak ettiğiniz konu da bu zaten değil mi:)

Aslında beni tanıyanlar için tahmin etmesi çok zor da bir şey olmayacaktır. Evet Amerika’ya yerleşiyorum. Senelerdir dilimde olan şeyi sonunda harekete döküyorum ve artık gidiyorum. Tamı tamına 13 gün sonra 18 Mayıs’ta ayrılıyorum bu ülkeden. Amerika’ya ilk adımımı attığım 2006’dan beri hep oraya yerleşme hayaliyle yaşıyordum. İstediğim şeyi gerçekleştirebilmek için o ilk adımı sonunda atıyorum. Belki 1 ay ya da 6 ay sonra dönmek zorunda da kalabilirim ama en azından bunu denemeden, bunun için çabalamadan bu hayalimden vaz geçmeye hiç ama hiç niyetim yok.

 

Bazılarınızın kıza bak ya kafasına estiği gibi yaşıyor, hiç bir şeyi taktığı yok dediğinizi duyar gibiyim. Gelin birlikte bir hedefi gerçekleştirmek uğruna daha ilk etapta nelerden vazgeçtiğime bakalım;

 

Buyrun:

 

-Mis gibi bir markada, olabilecek en güzel mağazalardan birinde, mis gibi bir maaşı ve pozisyonu bırakıyorum.

 

-Tarabya’mı, evimi, bahçemi, 10 dakikada yürüyerek indiğim Tarabya sahilimi, Yeniköy’ümü…

 

-Canımın içi arkadaşlarımı, dostlarımı, onlarla geçirdiğim muhteşem anları…

 

- Sevdiklerimden an be an haberdar olmayı, iletişim kurmayı… (10 saat, 17 saat gibi zaman dlimileri giriyor artık aramıza)

 

-Bu dünyada belki de en çok sevdiğim şeyim olan Vegas’ımı…İlk gidişimde onu sürüklemek ona eziyet olacak çünkü, kalbim ağrısa da onun için de doğru olanın bu olduğunu düşündüğüm için Kasım’a kadar ayrıyız. Ablam ve annem bazen takılıyorlar bana “Hıı yani Vegas’tan ayrılacağın için üzülüyorsun öyle mi, bizden ayrılacağın için değil?!” diyorlar ama onlara da diyorum, en azından konuşabilme iletişim kurabilme imkanım var sizinle diye. Gel gör ki Vegas’la hiç yok. Hele ki bizimki Facetime’da Skype’ta tam bir eşşek sıpasına dönüşüyor ve asla pas vermiyor, kesinlikle de suratıma bakmıyor.  İşte bunlardan ötürü bu aralar bizim evin halleri biraz duygusal. Vegas’la oynadığımız zamanları bolca ağlamalarım kesiyor.

 

-Ablamı, canımı, herşeyimi, çelik çenemi, Özi diyişlerini, brunchlarmızı..

Evet yoğun iş hayatımız nedeniyle uyku saatlerimiz ve çalışma saatlerimiz kesinlikle birbirini tutamadığı için, aynı evde yaşadığı halde iletişimini whatsapptan sürdüren iki kardeş olsak da haftasonu bir güne ayrılan Brunch.ımızla haftalık eksiğimizi kapatabiliyorduk. Şimdilik sadece onun için yapacağım efsane alışverişlerle kandırmaya çalışıyorum kendisini.

Bir de kabotaj bayramı da dahil olmak üzere tüm bayramlarda ablamın yanıma geleceğine olan inancımı koruyarak kendisini de buna ikna etme çalışmalarım sürüyor. Ee tabi Amerika’ya gelirken de bulgur, kuskus gibi bakliyat talebinde bulunarak hayatını cehenneme çevirmeyi planlıyorum:)

 

 

-Annemi ve babamı…Ben aslında ailenin erkek çocuğu gibi yetiştim biraz. Küçük yaşta izciliğe başlamamdan mütevellit, bir çok boş zamanımı annemlerden uzak kamplarda geçirdim ya da projelerle yurtdışına kaçtım. O nedenle de aslında aileden uzak kalmaya alışık bir bünyem var. Son 7 senedir de farklı şehirlerde yaşıyor olmanın avantajını kullanmayı planlıyorum bu uzun ayrılık sürecindeJ Yalnız şunu söylemeden edemeyeceğim. Benim annemle babam bitane. Herhalde herkes kendi ailesi için öyle söyler ama bu bambaşka bir şey. Bugüne kadar hayatıma dair aldığım her kararın arkasında durdular. Belki yapma demek istedikleri çok şey oldu ama bıraktılar bana ki deneyimleyebileyim ve öğreneyim, kendim göreyim. Asla aaa bunu yapamazsın, şöyle edEmezsin demediler, bana güvendiler. Bende elimden geldiğince attığım tüm adımlarda başarılı olup onları gururlandırmak için elimden geleni yaptım. Zaten biraz da “Bizim kız deli zaten, yapma desek de yapar bu, destek olalım bari üzülmesin” diyolardır:)

 

Daha yetmediyse bu listeyi çokca uzatabilmem mümkün, ama bunlar ilk aşamada aklıma gelenler. Yani öyle dışardan gözüktüğü kadar da toz pembe değil aslında bu karar.

 

Peki bu kararı ne zaman verdim?

 

Sevgilimle Budapeşte’de en sevdiğimiz şey olan Sushi’yi en güzel restoranlardan birinde tüketirken ve çok keyifli bir pazar akşamı geçiriyorken, telefonlarımıza baktığımızda aldığımız Ankara patlaması haberinde. O kısacık sürede aileme ulaşma telaşı, ulaştıktan sonra gelen rahatlama hissi ama sonrasında da bu hissin getirdiği sevdiklerini kaybedenleri düşününce gelen vicdan azabı. Aslında o an anladım ki böyle bir anda sevdiklerimin yanında olma imkanım zaten yoktu. Hani hep düşünürüz ya uzaklara gidemem oralarda yaşayamam ben, ya sevdiklerime bir şey olursa diye. İşte aslında bu her sn olabilir zaten ama yine de elimizden bir şey gelmesi mümkün olmayabilir.

 

Bu zamana kadar elimden geldiğince savunduğum düşünce için çabaladım, çalıştım, gönüllü olarak saatler günler harcadım. Ama 10 Ağustos’tan itibaren bu ülkede başın değişmesiyle gelen balık baştan kokar hikayesi ve başkalaştırılan ayrıştırılan o %50 ile benim savaşacak gücüm kalmadı. Varsın bunun adı kolaya kaçmak olsun, ben razıyım. Çünkü ben aklımı, beynimi kullanırken, kullanmayan bir toplum için kendimi feda etmeyi pek düşünmüyorum ne yalan söyleyeyim.

Çünkü şundan adım kadar eminim ki ben zaten kendim ve ülkem adına dışarda da olsam en iyi şekilde çalışıp çabalayacağımı biliyorum.

 

Burada kalıp her gün ölmekten, tecavüze uğramaktan, aptal ve ahmak yerine konulup, 2016’nın Türkiye’sinde hala laiklik tartışması yapmaktan ve bir sonuca ulaşamamaktansa, resme dışardan bakmayı tercih ediyorum.

 

Sonuç olarak bu hikayenin sonu gelmiş olsa da, benim için yeni bir hikayeden de öte yepyeni bir kitap açılıyor önümde.

Daha önce de bunu hep söyledim aslında, sihir gerçekten de konfor alanımızın dışında gerçekleşiyor. Bir de ufacık bir tavsiye: Biz kez konfor alanınız dışına çıktığınızda, daha cesur ve girişken olabiliyorsunuz, çünkü o süreçte size nelerin beklediğini biliyorsunuz.

Bundan iki sene önce hayatıma dair en büyük kararlardan birini alıp Bankamdan ayrıldığımda sudan çıkmış balığa dönmüştüm, bugünse aslında ne kadar doğru bir karar aldığımı ve kendimi geçen bu iki senede çok daha fazla geliştirdiğimi gözlemleyebiliyorum. Şimdi de yine yeni kararla konfor alanıma isyan bayrağını çekip sihrime kavuşmak için ilerliyorum.

 

2008 Las Vegas: Bundan tam 8 sene önce Las Vegas’a ilk gittiğimde 30 yaşıma bu şehirde girmek istediğimi söylemiştim. Hani 30 yaş hep bir dönümdür derler ya insan hayatında, nedense benim dönümüm de bu çok sevdiğim şehirde olsun istemiştim. Şimdi 30 yaşıma girmeden 1,5 ay once en sevdiğim şehre yerleşiyorum ve 30.yaşıma bu şehirde giriyor olacağım. Ölmeden once yapılacaklar listesinde bir check daha atabilirim sanırımJ

 

Hayatımız “AN”lardan ibaret. O “AN”ları yaratanlar ve yaratabilecek olanlar ise bizleriz. İster bolca sıradan “AN” ile geçririrsiniz hayatınızı isterseniz de Mucizevi “AN”larla.

Ben hayatım boyunca söylenen bir insan olmak istemediğim, söylenmeye başladığım noktalarda da hep değişimi seçtim. Çünkü söylenmenin insane bir faydası olmadığını aksine onu basiretsiz yaptığına inananlardanım.

 

İşte tam da bu nedenle, bir durum ve düşünün. Eğer bu yazımı okuduysanız kendinize bir 5 dakika ayırın lütfen. Şu soruları sorun kendinize;

 

-Hayatımın neresindeyim?

-Olmak istediğim yerde miyim?

-Söyleniyor muyum?

-Mutsuz olduğum şey ya da şeyler var mı? Bunları değiştirmek için ne yapıyorum?

 

İnanın yanıtlarınız sizi yeni “AN”larınıza yönlendirecek. Sadece korkudan biraz uzaklaşın ve konfor alanının çok da iyi bir şey olmadığını görün.

 

Konfor alanınızdan kurtulmanız, hayallerinizin olması ve peşinden koşabileceğiniz gücünüzün olması dileğiyle…

 

 

Özge,

 

PS: Evet halen evlenmeyi düşünmüyorum, evliliğin aşkı öldürdüğüne inanıyorum ve çocuk yapmak istediğim zaman evlenirim. Öptüm kibs bye:)

GİFTMUNDO İLE ŞIMARMA ZAMANI:)

Yine internet kurtluğu yaptığım günlerden birindeydim, Kişiye özel ne tür işler yapılıyor onu araştırırken bir siteyle karşılaştım. www.giftmundo.com.tr

Siz siteye bakmadan önce ben size hemen aktarayım.

İşin özü aslında kişiye özel hediye deneyimi ile yola çıkan bir ekip, inanılmaz güzel ve yaratıcı işler ortaya koyuyorlar.

Ben siteden çok instagram hesabını karıştırdım:) ( @giftmundo)

Zaten hesaba girdiğiniz anda içerisinde kayboluyorsunuz ve eğer benim gibi hediyelere aşık biriyseniz kafanızda bir sürü hediye fikri belirmeye başlıyor bile. 

Aslında bu işleri güzel yapan tek şey kişiye özel olması. Kişiselleştirilmiş işler bana her zaman daha içten ve samimi geliyor zaten. Yoksa gidip dışarıdan hediye almak kadar kolay bir şey daha yok:) Kabul hediyelerimizi her zaman kendimizin hazırlamaya ne vakti ne de becerisi var. Ama hani diyorum ki madem hediye alacağız, almışken böyle bir şey olsun ki hediye aldığımız kişi de evet ben gerçekten özelim desin:)

Hiç durmadan bu ekiple iletişime geçtim, sürecin nasıl ilerlediğini ve ne kadar sürede hediyeye ulaşabileceğimi ve maliyetlerinin neler olduğunu sordum. Tahminimce zaten sizin de ilk soracaklarınız bunlardı:) Aslında 250 TL taban fiyatı. Bu taban fiyatı içerisinde proje tasarımı, logo tasarımı, kavak ağacından özel kutu, üzerine logonun kazınması, kutunun paketlenmesi gibi tüm detaylar yer alıyor. Bundan sonrası ise size kalmış, yani nasıl bir hediye konseptiniz var içerisine konacaklar belirliyor nihai fiyatı:)

Aslında öncelikle onlar size tanımak istiyor o nedenle de bir anket yolluyorlar. Anketteki sorular zaten özel bir hediye ortaya çıkacağının sinyallerini önden veriyor. Çünkü daha önce benzer hiç bir çalışma görmemiştim.

Hediyenin karşı tarafa ne hissettireceğini soran bir ekiple çalışıyorsanız bilin ki o iş gerçekten hediyeyi alana kendini özel hissettirecektir. Bana şimdiden kendimi özel hissettirdiği kesin:) 

Onu doldurdurtan sonra da tasarım ekibi bir proje hazırlıyor size. Projede zaten görsellerden, fiyat teklifine kadar tüm detaylar yer alıyor.

Bu deneyimi hediye etmeden önce mutlaka kendim yaşamalıyım ve “En güzel hediye kendine verdiğindir!”den yola çıkarak hemen bir proje istedim. Çok şaşırtıcı olmayacak bir şekilde konseptim sizce ne olmuş olabilir? :) Tabii ki Las Vegas. Hayatımda en sevdiğim şeylerden biri olduğu ve bende çok özel bir yeri olduğu için Las Vegas içerikli bir proje istedim ve hemen kendi anketimi doldurup ilettim.

Gelen ilk görsellerde bile zaten aşık oldum hediyeme.

Proje onayını verdikten ve ödemeleri tamamladıktan sonra da 10 iş günü içinde hediyeniz sizde oluyor. Biz şimdi proje aşamasındayız, ama elime mükemmel bir iş geleceğinden şimdiden eminim. Zaten geldiğinde de ayrıca detaylarını yazacağım yine size.

Giftmundo ekibinin aslında beni en çok etkileyen şeyi, hayata bakış açım olan sözlerden birini kendilerine motto alarak, bu işi aşkla yapmaları;

“İnsanlar söylediklerinizi ya da yaptıklarınızı unuturlar, ama onlara neler hissettirdiğinizi asla unutmazlar.”

Bakalım son hali nasıl olacak, heyecanla beklemedeyim:)

 

 

#OZGELOVESPEMBECIDA

Doğumgünüme tam 1 hafta kaldı ve heyecanım tabii ki yine doruklarda. Bu doğumgünlerini neden bu kadar seviyorum ya da yaşım ilerledikçe hala bu kadar sever miyim bilinmez ama bu doğumgünümde bir değişiklik yapıp sizler için bir sürpriz hazırladım.

Hep siz bana hediye alacak değilsiniz ya, bu seferde ben sizler için bir hediye paketi hazırladım. 

Benim için tam bir aşk olan ve her ürününe bayıldığım "Pembecida"mdan sizler için bazı ürünler seçtim. Her biri bir diğerinden güzel ürünlerinden bir paket oluşturmak gerçekten çok zor oldu ama dedim ki içerisinde mutluluk, aşk ve zamanın değeri olsun. O yüzden içi sürpriz mesajlı Good Morning Mrs Lovely kupayı, kalpli bu pembiş defteri her ikisine de uyumlu kalemi ve zamanın değerini hergün hatırlatabilecek bu müthiş sevimli ahşap takvimi seçtim sizin için. 

Gelelim çekilişin detaylarına;

- Instagramda @ozgyyy ve @pembecida hesaplarını takip etmek.

- Instagramda paylaştığım, yukarıda da görebileceğiniz fotoğrafı #ozgelovespembecida etiketiyle sayfanızda paylaşmak.

-Son katılım 23 Haziran Salı günü gece 12'ye kadar. Kazananı da kura ile belirleyerek doğumgünümde yani "24 HAZİRAN" da açıklayacağım. 

Bu doğumgünümde tek mutlu olan ben olmamalıyım değil mi? :)

Bu arada daha neler, neler var Pembecida'nın sitesinde, her seferinde kendimi kaybediyorum. Üstelik İngiliz markaları Belleannboo, Cotton Candy, Folklore, Sketchinc, Happy Jackson ve Hollanda markası Pip Studio'nun kırtasiye ürünlerini Türkiye'de yalnızca bu sitede bulabileceğinizi de unutmayın:) 

Uzun uğraşlar sonunda artık bazı güzellikleri seçmem gerekiyordu çekiliş için:) Umarım seçtiklerimi beğenmişsinizdir. 

Diğer ürünler için de www.pembecida.com u ziyaret etmeyi unutmayın. Haydi bakalım bu birbirinden güzel ürünlerin sizin olmasını istiyorsanız hemen Instagram'a:)

Son 7... :)